səadət

is. <ər.>

1. Həyatda ən yüksək məmnunluq hissi; bir şəxsin hər hansı bir şeydən duyduğu dərin məmnunluq və sevinc hissi; xoşbəxtlik. <Murad> özünün səadət və istirahətini yalnız Nigarla bərabər yaşamaqda görürdü. S. H.. Şair anam Azərbaycan, sən vüqarımsan; Nəğməmsən, şerimsən, şeriyyətimsən; Sən mənim dünənki yaralarımsan; Sən mənim bugünkü səadətimsən! Ə. Kürçaylı. Mən də, bu gözəl yaz gecəsi də həyəcan və səadət içindəydik. İ. Ə..

2. məc. Obrazlı təşbehlərdə, məs.: səadət yolu, səadət qapıları, səadət məşəli, səadət nuru və s. – <Zəhra:> Ədalət dünyada əlvan gül açsın; Səadət günəşi nurunu saçsın. M. R.. Səadət qapıları <Zərqələmin> üzünə açılırdı. Ə. S..